ترجمه اثر کیتوزان به عنوان کمک منعقد کننده

عموماً سطح آب ها حاوي، ناخالصي هايي است كه ظاهر آن ها را تحت تأثير قرار مي دهد و ممكن است اثر مخربي بر مصرف كنندگان داشته باشد. اين ناخالصي ها ممكن است حل شده باشند يا به صورت تعليق هاي كلريد باشند. ذرات ريز كه باعث تيرگي آب مي شوند شامل ذرات معلق، خاک رس و گل، باکتری ها و جلبک ها باشند. در فرايند درمان آب آشاميدني، تيرگي اهميت زيادي دارد، تا حدي به خاطر اين كه اين كه آب تيره ظاهر ناخوشايندي دارد و همچنين وجود ذرات ريز كلوئيدي باعث مي شود حذف ارگانيزم هاي بيماري زاي غيرفعال دشوارتر شود. تيرگي به وسيله ي ذرات كلوئيدي ايجاد مي شود كه مشخصه ي آن ها شعاع بسيار كوچك است و از لحاظ الكترونگاتيوي باعث ايجاد نيروهاي دافعه ي بين كلوئيدي مي شوند. دو خاصيت وجود دارد كه باعث سرعت ته نشيني كمتر كلوييدها مي شود. فرايند لخته سازي و انعقاد در دو مرحله اجازه مي دهد كه ته نشيني كلوئيدها تسريع شود. رايج ترين منقعدسازهايي كه استفاده مي شود نمك هاي فلزات (به خصوص كلريد آهن، سولفات ‌آهن و سولفات آلومينيوم) هستند. لخته سازي با استفاده از كج كردن مخلوط كُند اجازه مي دهد تماس بين ذرات بي ثبات ايجاد شود. اين ذرات براي ايجاد توده اي كه به آساني دكانتور شود جمع آوري مي شوند. با اين حال، اين ذرات شيميايي به خصوص آلومينيوم، محصولات جانبي توليد مي كنند كه مي تواند مضر باشد و براي محيط و سلامتي انسان مشكلاتي را به همراه داشته باشد. غلظت زياد آلومينيوم در آب ممكن است اثراتي بر سلامتي انسان مثل آلزايمر و ديگر خواص سرطان زا داشته باشند.

پليمرهاي تركيبي تجاري حداقل به مدت چهار دهه در فرايند لخته سازي / انعقاد تصفيه ‌آب استفاده شده اند. در مقايسه با زاج سفيد، برخي از مزاياي اين پليمرها عبارتند از: مقدار كمتر منعقدكننده ي مورد نياز، افزايش در سرعت جداسازي فازهاي جامد و مايع حاصل از اندازه هاي گلوله هاي بزرگتر، كارايي در دماي پايين تر (منعقدكننده هاي فلز هيدروليزي كمتر در دماي پايين خوب كار مي كنند)، حجم كمتر رسوب، افزايش كمتر در بار يوني آب درمان شده، فرايند كمتر وابسته به pH و كاه سطح آلومينيوم در آب درمان شده . محصولات پليمري نيز خواص ته نشيني را بهبود مي دهند و سفتي توده ها را زياد مي كنند. با اين حال، هر چند پليمرها تركيبي قابل حل در ‌آب دامنه ي كاربرد زيادي به عنوان منعقدكننده و لخته ساز دارند، مسائل بالقوه مرتبط با استفاده از آن ها عبارتند از: هزينه بالا، كمبود قابليت تجزيه زيستي و سمي بودن پليمر. مهم است كه اشاره شود استفاده از پلي الكتروليت ها نيز منشأ بحث است. آلودگي هاي پليمرهاي تركيبي استفاده شده در درمان آب و فاضلاب  عموماً از مونومرهاي واكنش نداده ي باقيمانده ناشي مي شود (مثل آكريل آميد اتيلنمين و تري متالول ملامين) مواد شيميايي واكنش نداده واحدهاي مونومر ايجاد مي كنند (مثل اپی کلرو هیدرین، فرمالدئید و دی متیل) و با محصولات فرعي پليمرها در آب واكنش مي دهند. انواع متفاوت منعقدكننده هاي دوستدار محيط به عنوان جايگزين هاي مهم درمان آب معرفي مي شوند.