طرح کارورزی کارخانه چای

ابتدا گياه چاي به عنوان دارو وارد گرديده و بعدها مصرف آن گسترش يافته و به دليل افزايش مصرف چاي برخي از بازرگانان ايراني را كه دست اندر كار تجارت آن بودند، به فكر انداخت كه به كشت و توليد چاي در ايران بپردازند. نخستين كسي كه به اين كار اقدام نمود، حاج محمد حسين اصفهاني بود. او در سال 1302 هجري قمري در زمان ناصر الدين شاه بذر چاي را از چين به ايران آورد. حاج محمد حسين در اصفهان به كشت چاي پرداخت، اما به اين كار توفيق نيافت. در گزارشها و مقالاتي كه درباره بررسيهاي توسعه اقتصادي و صنعتي وزارت اقتصاد در سال 1349 منتشر شده است، نامساعد بودن آب و هواي اصفهان و مخالفت هاي داخلي علل اين ناكامي دانسته شده است. به هر حال كشت چاي در كشور قبل از سال 1280 هجري شمسي رواج نداشت و ايرانيان قديم به جاي چاي، قهوه مي نوشيدند، به همين دليل چاي خانه هاي سنتي امروز همان نام سنتي خود يعني قهوه خانه را حفظ كرده اند. در سال 1280 هجري شمسي از طرف دولت وقت ايران به شاهزاده حاج محمد ميرزا كاشف السلطنه چاي كار كه در آن زمان ژنرال كنسول ايران در هند بود ماموريت داده شد تا چگونگي كشت و كار چاي سازي را بياموزد. مرحوم چايكار پس از مدتها كار و تلاش روي مزارع چاي در هند موفق شد اصول و فنون چاي كاري را بياموزد، پس از آن با موافقت دولت هند دو هزار نهال را به ايران آورد بعد از مدتها تحقيق بهترين محل كشت آن را در شهرستان لاهيجان شناخت. پس از آن مرحوم چايكاري با مشقات زياد قطعه زميني به مساحت حدود شش جريب در لاهيجان و مقداري در تنكابن يافت و شروع به كشت چاي در اين دو قطعه اراضي كرد كه خوشبختانه از آنها چاي معطري به دست آمد.