مبانی نظری خود کارآمدی

تعریف خودکارآمدی

خودکارآمدی[1] از نظریه شناختی اجتماعی آلبرت باندورا (1997)، روان شناس مشهور، مشتق شده است که به باورها یا قضاوت های فرد به توانایی های خود در انجام وظایف و مسئولیت ها اشاره دارد.

خودکارآمدی به معنی باور فرد در مورد توانایی مواجهه با موقعیت های خاص است که نحوه نگرش، رفتارها و هیجانات افراد را تحت تأثیر قرار می دهد و مشخص کننده شروع کار و میزان پایداری افراد برای انجام آن کار مشخص می باشد.

خودکارآمدی بیشتر از آنکه بر قضاوت شخص افراد در مورد ویژگی های فردی و فیزیکی اشاره کند، به معنی عقیده ی شخصی در مورد اینکه چه کارهایی می تواند انجام دهد می باشد.

باید در نظر داشت خودکارآمدی تا حدودی متفاوت از توانایی های واقعی یک فرد بوده و ممکن است علیرغم داشتن توانایی برای انجام یک کار، به دلیل داشتن خودکارآمدی پایین قادر به انجام درست آن کار نباشد.

خودکارآمدی به قضاوت افراد در رابطه با توانایی هایشان برای به ثمر رساندن سطوح طراحی شده، عملکرد اطلاق می گردد.

و بیشتر به عنوان مولفه اصلی رفتار به خصوصی تغییر رفتار توصیف می شود. (سانگ، والک، براک و تاندر، 2000) خودکارآمدی ممکن است به صورت سطحی از اعتماد به نفس افراد نیز تعریف شده باشد.