عوامل فراتشخیصی

مانسل و همکاران (2009) نیز معتقدند " درمان فراتشخیصی به درمانی گفته می­شود که به طیف وسیعی از تشخیص­ها قابل دسترس و استفاده می­باشد و برای انجام اثربخش بر دانش مربوط به این تشخیص­ها متکی نیست".

شافرن، مک مانوس "ولی" (۲۰۰۸) سه رویکرد فرا تشخیصی را شناسایی کردند: رویکرد کراسک (۱۹۹۹) که بر گوش به زنگی نسبت به تهدید، قضاوت های مبتنی بر تهدید و رفتارهای اجتنابی در اختلال ها تاکید دارد. رویکرد دوم رویکردهای عمل گرایانه را شامل می شود مثل رویکرد نورتون و هوپ (۲۰۰۵) که عمدتا غير نظری، یکپارچه و عمل گرا هستند و رویکرد بارلو و همکاران (۲۰۰۴) که عمدتا مبتنی بر مدل سه بخشی و تنظیم هیجانی بعنوان مولفه اساسی در اختلال های هیجانی است (محمدي، بيرشك و غرايي، 1392).

محققان رویکرد فراتشخیصی در سنت شناختی - رفتاری، دیدگاهی متفاوت از رویکرد اختصاصی - اختلال را مطرح می کنند. آنها معتقدند که فرایندهای شناختی و رفتاری خاصی در طیف وسیعی از اختلال های روانشناختی مشترک می باشند. بعنوان مثال (مانسل، هاروی، و اتکینز و شافران، ۲۰۰۹) مرور جامعی از نقش توجه متمرکز بر خود ارائه کرد و نشان داد که این مولفه در همه اختلال های مورد مطالعه شامل افسردگی، طیفی از اختلال های اضطر ابی، اختلال مصرف الکل، اسکیزوفرنی و ضد اجتماعی برافراشتگی دارد.

راهبردهای درمانی همچون خودبازبینی افکار منفی، بازسازی شناختی، تمرین های فرضیه آزمایی تجربی، تبیین­های جانشین، مواجهه تدریجی، پذیرش افکار و هیجان های منفی و فعال سازی رفتاری، اصول بنیادی هم در درمان های شناختی- رفتاری فراتشخیصی و هم در مداخلات اختصاصی - اختلال هستند. بنابر این، دو رویکرد درمانی اختصاصی - اختلال و فراتشخیصی به پژوهش و درمان لزوما اختصاصی و مجزا از هم نبوده و ممکن است در واقع مکمل همدیگر باشند. انعطاف پذیری درمان های فراتشخیصی در ادغام مداخلات درمان های اختصاصی اختلال ها یکی از مزایای رویکرد درمان فراتشخیصی می­باشد. (تایلور و کلارک^[1]، 2013).